IV. Bieg Mikołajkowy Santarun

IV. Bieg Mikołajkowy Santarun był dla mnie pewnego rodzaju sprawdzianem na jakim etapie jestem w bieganiu. Wcześniejsze, dwumiesięczne przygotowanie – choć krótkie – miało stworzyć obraz moich aktualnych możliwości w tej dziedzinie. I choć chęci miałem ogrom to im bliżej linii startu, a potem linii mety tym chęci było mniej, a marzenia o „ekstra wyniku” i statuetce zwycięzcy mogę włożyć między bajki. Ale jak powiedział jeden z wielkich myślicieli polskich „Nawet najgorsze zawody, o ile dasz z siebie wszystko, są najlepszym treningiem”.

15-12-2012 r., jak już wspomniałem, był dniem testu umiejętności biegowych. Wraz z Białym Kenijczykiem i jego plemienną niewiastą, odpowiednio nastrojeni, reprezentując Feniks Legnica, udaliśmy się na arenę zmagań wielu wybitnych zawodników-biegaczy. Warunki atmosferyczne przestały być zachęcające – deszcz ze śniegiem i dodatnia temperatura spowodowały, że trasa zamieniła się w ślizgawkę. Skutkowało to tym, że kilku zawodników „fiknęło” dość widowiskowego „orła”.

Po zabawnej rozgrzewce z elementami yogi udaliśmy się z Białym na linię startu. Założenia biegu: metoda Gallowaya, 5 minut biegu, 30 sekund marszu. I tyle teorii.

 

 

 

3, 2, 1… START!

 

Lecimy obaj. Trzymamy się razem. Wybieramy trasę z nieudeptanym śniegiem, bo tylko tam się nie slizga człowiek. Mijamy kolejnych zawodników. Nie jest źle.

 

1 km.

 

Ślisko. Parę potknięć, utrata rytmu, ale jest zabawa. Mam wrażenie, że lecimy w 30-stce pierwszych zawodników. Tempo też wyszło niezłe. Pierwsza przerwa.

 

2 km.

 

Jak wyżej. Tempo trochę gorsze. Druga przerwa.

 

3 km.

 

Jest coraz słabiej. Mówię do Białego, że wydłużamy przerwę, bo nie wypoczywam tak, jak powinienem i zaraz pęknę.

 

4 km.

 

Pękam. Generalnie chcę odpuścić, Biały mnie zagaduje, ja mu marudzę, stosujemy 5 min biegu i 45 sek marszu. Toczymy się dalej.

 

5 km.

 

Marudzę dalej, ale skoro jestem już w połowie to chyba grzech wracać ;) To gdzieś ten moment.

 

 

6-9 km

 

Wyglądają mniej więcej tak samo. Mijają nas kolejni zawodnicy (głównie przeze mnie). Gdzieś w trasie Kenijczyk wpada nogą w zakamuflowaną kałużę. Tabliczka z 9 km i słyszę:

Biały: No, ostatnia minuta biegu.

Ja: Jak minuta skoro km robimy w około 5?

B: Bo to będzie najdłuższa minuta biegu w Twoim życiu.

J: Aha.

B: I jeszcze będziesz finiszował.

J: Aha.

 

Ostatnie metry wyciągamy flagę Feniksa i lecimy ile fabryka dała. Coś wrzeszczę, że siła, że moc, że ogień.

 

Bip, bip.

 

Przekraczamy linię mety.

 

 

Odbieramy gratulację, medale, korzystamy z bufetu. Pozujemy do zdjęć. Łapiemy się na zdjęcie z Mikołajem.

 

 

Moje wrażenia po biegu? Na pewno dałem z siebie wszystko. Nie jestem zadowolony z formy biegowej. Choć nie powinienem narzekać, bo zrobiłem swoją „życiówkę”: 10 km pokonałem w 00:51:12! Tempo: 5:05 min/km. I choć nie do końca jestem z biegu zadowolony to zrobienie takiego czasu metodą Gallowaya, jak mówi Biały, jest dobrym wynikiem. A biorąc pod uwagę, że biegam drugi miesiąc i głównie trenowałem kolarstwo to wynik jest do zaakceptowania ;)

 

Dystans: 10 km

Typ trasy: kross

Czas: 00:51:12

Miejsce OPEN: 67.

Miejsce w kategorii: 18.

Przygotowanie

Pora krótkich podsumowań okresu Przygotowawczego. Przypomnę tylko, że jest to czas, w którym należy – po okresie W&R – przygotować organizm do bardziej wytężonego wysiłku podczas robienia Bazy 1.

Co się wydarzyło w tym mikrocyklu? Głównie skupiłem się na innych sportach wytrzymałościowych, rower prawie całkiem odstawiłem. Dla organizmu w tym czasie bez znaczenia jest, czy trenuję kolarstwo, bieganie, wioślarstwo czy rolkarstwo – liczy się rozwój układu oddechowego i krążeniowego. Obicążenie nie jest na tyle duże by nadmiernie eksploatować organizm, ale tak dobrane, by organizm przyszykował się do mikrocyklu Bazy 1.

Okres Przygotowawczy trwał u mnie od 29-10-2012 r. do 25-11-2012 r.
 

Wykres 1: Tygodniowa objętość treningowa
Legenda: zielony - bieganie; różowy - siła, czerwony - kolarstwo

 Jak widac na wykresie nr 1 objętość treningu w każdym tygodniu stopniowo wzrastała, by w ostatnim tygodniu zmaleć, co ma dać organizmowi odrobinę wytchnienia przed nowym mikrocyklem. Wykres nr 2 pokazuje całkowitą objętość treningową w omawianym mikrocyklu.



Wykres 2: Miesięczna objętość treningowa
Legenda: zielony - bieganie; różowy - siła, czerwony - kolarstwo

Przede wszystkim bieganie. Z racji tego, że bieganie jest jednym z „najnaturalniejszych” sportów i najprościej się uprawia, ten sport zdominował mój okres Przygotowania. Treningi zostały skonsultowane i ustalone z Białym Kenijczykiem, a ich celem było wzmocnienie mięśni nóg i stawów przed bardziej wytężonymi treningami. Z racji niejakich problemów z kolanami zdecydowaliśmy się bieganie metodą Gallowaya. Charakteryzuje się ona tym, że po kilku-, kilkunastu minutach biegu następuje krótka przerwa na żwawy marsz. W moim przypadku ta metoda ma same zalety: nie obciąża moich kolan, nie wykańcza mnie po 1 h, a pozwala robić czasy jakbym przez cały trening tylko biegł.

Dzięki wskazówkom i samozaparciu osiągnąłem poniższe rezultaty.

Wykres 3: Tygodniowa objętość treningowa
 

Wykres 4: Miesięczna objętość treningowa 

W okresie zimowym warto też zwrócić szczególną uwagę na rozwój siły mięśni. Ważne by nie skupiać się tylko na nogach, ale na całym ciele. W zeszłym roku opisywałem książkę „Trening siłowy bez Sprzętu” Lafaya, z której biorę zestaw ćwiczeń na rozwój siły. Ćwiczenia są bardzo dobrze dobrane i pozwalają – bez dodatkowych opłat za karnety na siłownię – rozwinąć siłę mięśni. Zastosowałem Pierwszy Program Treningowy, który wzmocnił zaniedbane mięśnie, co pozwoli na bardziej intensywne treningi w okresie Przygotowania.

Wykres 5: Tygodniowa objętość treningowa

Wykres 6: Miesięczna objętość treningowa

Na koniec znalazłem odrobinę czasu na rower i spinning. Te sporty nie odgrywały ogromnego znaczenia w mikrocyklu. Służyły raczej urozmaiceniu treningów i temu, by nie zapomnieć jak się „kręci pedałami”;).

Wykres 7: Tygodniowa objętość treningowa

Wykres 8: Miesięczna objętość treningowa

A teraz czas na mikrocykl Bazy 1...

Być jak... - nowy pomysł na nazwę bloga?

Po ostatnich doniesieniach w sprawie dopingu rzekomo stosowanego przez Armstronga, zacząłem się zastanawiać co będzie z moim blogiem w sytuacji, gdy mu to udowodnią? Koledzy z pracy nie próżnowali i w trakcie swoich wolnych godzin postanowili urządzić burzę mozgów i wspomóc mnie w rozwiązaniu ewentualnego problemu.

 

Po wielu godzinach debatowania, przerzucania się pomysłami, po wielu godzinach spędzonych na obrzucaniu się obelgami doszli do kompromisu. Kolejne godziny mijały im na obróbce graficznej przyszłego loga bloga oraz wymyśleniu hasła przewodniego.

 

I oto efekt ich pracy! Tak sobie to wykoncypowali! Przyznam się Wam, że aż zaniemówiłem...

Uważacie, że to dobry pomysł? ;)

Oj Lance, Lance, cóżeś ty uczynił...

I oto stało się! W dniu wczorajszym UCI uznało raport USADA (U.S. Anti-Doping Agency) w sprawie stosowania przez Lance’a Armstronga niedozwolonych środków dopingowych. „Najlepszy” kolarz wszechczasów został pozbawiony wszystkich zwycięstw w prestiżowym Tour de France i dożywotnio go zdyskwalifikowano. Dotychczasowe podejrzenia o branie niedozwolonych środków okazały się prawdziwe. Czy aby na pewno? Może rozgoryczeni koledzy z byłej drużyny, zawistni działacze i pełni nienawiści konkurenci chcą zniszczyć dobre imię – uznanego za jednego z najwybitniejszych sportowców – kolarza w historii? Czy Lance stał się ofiarą swojej wybitności?

 

Nie ukrywam, że kolejna rozpętana afera dopingowa w kolarstwie dotycząca mojego idola, który był dla mnie inspiracją, iskrą, rozpalająca miłość do dwóch kółek zachwiała wiarą w jego wyjątkowość.

Pamiętam jakby to było wczoraj… Będąc nastolatkiem siedziałem przed telewizorem i zastanawiałem się jak mógłbym sam pokonywać duże odległości nie mając własnego samochodu, już nie mówiąc o prawie jazdy. Przypadkiem trafiłem w TV na Eurosport gdzie puszczano transmisję z Tour de France. Mą uwagę od razu przykuła informacja o średniej prędkości uzyskiwanej przez kolarzy oraz dystansie, który przejechali. I zobaczyłem Lance’a na przedzie w US Postal. I wtedy to się stało! To było rozwiązanie gryzącego mnie „problemu”! Na rowerze można pokonać setki kilometrów! Oni mogą to dlaczego nie ja?! I tak to się stało. Zacząłem czytać o kolarstwie, szukać klubu w celach treningowych, kupiłem pierwszy poniemiecki rower szosowy, potem kolejny już dużo lepszy. Co roku zasiadałem przed telewizorem na te kilka godzin by oglądać TdF i to, jak stalowe organizmy kolarzy pokonują trudy zawodów. Co roku podziwiałem jak mój idol wygrywa ten prestiżowy wyścig i coraz bardziej chciałem być taki jak on.

 

Samemu trenując wiedziałem, że kolarstwo szosowe to „nie jest łatwy kawałek chleba”. Im „głębiej” w to wchodziłem tym bardziej poznawałem też mroczne strony tejże dyscypliny… Afery dopingowe, w których udział brali czołowi kolarze, kilkukrotne posądzenie samego Lance’a(!) zachwiały moją wiarę w „czystość” tego sportu. W mej głowie pojawiły się myśli, że może to prawda: przecież – racjonalnie myśląc – tak ogromny wysiłek jest ponad ludzkie siły; nie bierzesz = nie miałbyś tych sił. Ale przecież Armstrongowi nic nie udowodniono zatem jest wybitny! I ja też taki będę! Z tą myślą trenowałem dalej.

 

Kolejne zwycięstwa Lance’a w Tdf, kolejne mijające lata, moje wzloty i upadki w tejże dyscyplinie… Armstrong kończy karierę będąc niepokonanym przez siedem TdF z rzędu… Wraca jako triathlonista. I nagle bach! 12 czerwca 2012 r. światło dzienne ujżał raport USADA, w którym agencja oskarża Armstronga o doping w latach 1996-2011. I lawina się potoczyła:
- 20 sierpnia 2012 r. -  Sąd Austin uznał fakty przytoczone przez USADA za słuszne. Lance zrezygnował z obrony uznając oskarżenia za bezpodstawne przez co został dożytownio zdyskwalifikowany.
- 10 październik 2012 r. – USADA przekazuje raport do UCI, Międzynarodowej Agencji Antydopingowej (WADA) i Światowej Korporacji Triathlonu (WTC).
- 17 październik 2012 r. – Lance Armstrong rezygnuje z funkcji prezesa w założonej przez siebie fundacji Livestrong, która pomagała chorym na raka.
- 22 październik 2012 – UCI uznaje raport USADA, dożywotnio dyskwalifikuje kolarza i pozbawia go siedmiu zwycięstw w Tour de France.

 

Czy człowiek-legenda, od którego wszystko się dla mnie zaczęło, naprawdę stosował doping? Tyle lat starano mu się to udowodnić i nigdy się to nie udało. Czy opierając się głównie na zeznaniach świadków można wysnuć prawdziwe wnioski? To, że koledzy z drużyny stosowali doping wcale nie musi oznaczać, że on też. Niestety, ziarno wątpliwości zostało zasiane. Człowiek-legenda czy Wielki Oszust? To pytanie na razie zostawiam bez odpowiedzi.

 

Dzięki niemu zacząłem jeździć i jestem teraz tym, kim jestem. Był/jest dla mnie idolem, ale jeżeli zarzuty USADA są prawdziwe to zawiodłem się na nim. Nie można niczego osiągnąć bez oszukiwania? Może Ty Lance nie potrafiłeś, ale mnie się to uda.

 

Póki co, jestem z Tobą.

Madonna del Ghisallo - patronka kolarzy

Zastanawialiście się, drodzy bracia kolarze, kiedykolwiek nad tym czy posiadamy swojego patrona? Czy ktoś czuwa nad nami, gdy wylewamy siódme poty na treningach lub dajemy z siebie wszystko podczas zawodów? Górnicy mają św. Barbarę, św. Walenty to patron zakochanych, podróżnych strzeże św. Krzysztof, a kto strzeże nas? Myśleliście, że ten ostatni? A co jeśli się mylicie i nad naszym bezpieczeństwem czuwa ktoś zupełnie inny? Ten sport to sport dla twardzieli, więc pewnie naszym patronem jest wielki święty! - powiecie. A co, gdyby strzegła nas niewiasta, św. Madonna del Ghisallo...

Tak, patronką wszystkich kolarzy jest właśnie święta Madonna del Ghisallo! Jej obraz możemy znaleźć w małej kapliczce na północy Włoch w niedalekim sąsiedztwie miasta Magreglio. 

Średniowieczna legenda głosi, że w pobliżu kapliczki hrabia Ghisallo został zaatakowany przez rozbójników. Wtedy też ukazała mu się Matka Boska, dzięki stawiennictwu której hrabia został ocalony. Od tamtej pory miejsce to jest licznie odwiedzane przez pielgrzymów. W pierwszej połowie XX wieku biegła tam trasa wyścigu rowerowego, a dzięki wstawiennictwu ówczesnego proboszcza, don Ermelindo Vigano, wielkiego fana sportów kolarskich Madonna del Ghisallo była uznawana coraz powszechniej za osobę dla rowerzystów szczególnie ważne. W 1948 roku 31 uczestników Giro d’Italia wysłało do papieża list, w którym prosili o uznanie jej patronką kolarzy. 13 października 1948 roku Papież Pius XII ogłosił Madonnę z Ghisallo patronką wszystkich rowerzystów. W dniu tym zapalono w Watykanie płomień poświęcony przez Ojca Świętego, który z pompą był cztery dni wieziony procesją przez liczny orszak rowerzystów. Stacjami w tej kolarskiej procesji były katedry Florencji, Bolonii i Mediolanu. Przed ciężarówką, która transportowała wieczne święte światełko pedałowały dziesiątki słynnych wówczas i setki bezimiennych rowerzystów obu płci. Mała wioska Magreglio stała się od tego czasu mekką kolarzy z całego świata. Rokrocznie odwiedza Madonnę setki tysięcy rowerzystów, którzy obojętnie jak głęboko wierzący, obojętnie nawet jakiego wyznania - wszyscy zatrzymują się przy kościele, by w nim uczcić minutą ciszy pamięć zmarłych - nierzadko tragicznie na rowerze - bohaterów szos,  by wznieść do Madonny podziękowanie za bezwypadkową dotychczas jazdę, czy by prosić o dalsze szczęście, czy sukcesy w tej dyscyplinie.

Obok kapliczki znajduje się pomnik przedstawiający dwóch kolarzy: jednego z podniesioną w geście zwycięstwa ręką, drugiego upadającego, co ma symbolizować pełen tryumfów, ale także dramatycznych chwil losów kolarzy.

Pomnik kolarzy

Kościół w Magreglio

A zatem, bracia kolarze, mamy kogoś w niebiosach kto czuwa nad nami! I nie jest to św. Krzysztof - patron nie tylko podróżnych, ale także patron dobrej śmierci - a Madonna del Ghisallo. Więc do niej zanośmy swe prośby i modlitwy o bycie coraz lepszym w tym, co tak mocno kochamy!

Źródłka:
1. http://www.czasnarower.pl/artykul/5767 [dostęp: 20-10-2012]
2. http://blog.trybik.eu/2010/10/madonna-del-ghisallo/ [dostęp: 20-10-2012]
3. http://www.tigrisunion.com/3a.htm [dostęp: 20-10-2012]

Ogólnopolski test Coopera - yeah

Z mocnym postanowieniem poprawienia formy z zeszłego sezonu, w dniu dzisiejszym wkroczyłem w okres przygotowawczy. Wiadomo, że by móc zweryfikować, czy jednostki treningowe odnoszą zamierzone skutki i forma się poprawia należy mieć jakiś punkt odniesienia. Dlatego też zdecydowałem się na wzięcie udziału w Ogólnopolskim teście Coopera organizowanym przez AWF Wrocław. Reprezentowałem barwy klubu biegowego Feniks Legnica.

Gdy już przyjechałem na Stadion Olimpijski to nie lada wyzwaniem dla mnie było znalezienie odpowiedniego miejsca, w którym test miał się odbywać. Pomijając, że sam kompleks jest dość spory, tego dnia rozgrywały się tam też dwie inne imprezy biegowe i każdy kierował mnie do innego punktu zapisów. Zgłupiałem i nie wiedziałem gdzie się udać. Dopiero Biały Kenijczyk doprowadził mnie do celu.

Zapisałem się, otrzymałem numer startowy 118, wybrałem godzinę startu. Przygotowanie do testu przebiegało pod okiem "Białego". Posłusznie wykonywałem jego polecenia w trakcie rozgrzewki. Robiłem co mogłem, ale i tak stwierdził, że moja technika biegu pozostawia wiele do życzenia. Cóż, najprawdziwsza prawda, ale test to nie czas na zmianę.

Kilka zdjęć z przygotowań:

 

Pięć minut przed rozpoczęciem testu ustawiłem się na linii startu. Miałem wrażenie, że strasznie rzucam się w oczy, a nie lubię być w "blasku fleszy" ;) Endomondo przygotowane, motywująca muza zabrzmiała w słuchawkach... START!!!

I ruszyła maszyna jak żółw ociężale... No właśnie... nie! Rwałem do przodu jak głupi, ale chyba w końcu o to chodziło podczas tego testu. Wyliczyliśmy z Kenijczykiem, że jeżeli chcę przebiec 3 km w 12 min to jedno okrążenie stadionu (400 m) musi mi zająć 1:36 min. Szybko... Pierwsze ukończyłem po 1:39 min. "Nie jest źle!", pomyślałem. Drugie... gorzej. Trzecie - 1:34 min. A zatem nierówno! Przestałem tego pilnować i leciałem ile mogłem. I tak biegłem aż do 12 minuty. Końcówkę "ciąłem na maksa".

Ostateczny wynik testu: 2700 m. Potwierdzone certyfikatem. Z jakiegoś powodu (nie wiem jakiego) "kazali" doliczać do wyniku 50 m. Ja skończyłem dwa kroki od tabliczki 250 m (2650 m ogółem), więc po zaokrągleniu wyszedł właśnie ów wynik.

Potem jeszcze biegł Biały. Miał nie biegać, ale wystartował. Tak jak stał: jeansy, buty trekkingowe, tylko koszulkę wziął Feniksa. Wynik: 3100 m. Powiedziałem, że na wiosnę chcę mieć taki właśnie wynik i ma mnie tak wytrenować ;)

Potem jeszcze posiedzieliśmy z innymi biegaczami, znajomymi Kenijczyka, i zawinęliśmy do domu.

Chyba lubię imprezy biegowe z jednego względu: zawsze otrzyma się jakąś pamiątkę z biegu. A w kolarstwie, niestety, tego nie ma...

Do zobaczenia na szlaku!

06-10-2012 r. Bike Maraton 2012 - Świeradów Zdrój - Wielki Finał!

Finał Bike Maratonu! Tak, ten dzień nastał. Nareszcie koniec sezonu! Trochę szkoda, ale organizm też musi odpocząć od roweru. Pora na jesienno-ziomowe roztrenowanie i zmianę dyscyplin sportowych. W końcu nie samym rowerem żyje człowiek. A było tak...

Sobota, godz. 8.00, parking Auchan Bielany

Grupa zamaskowanych osobników w biało-czerwonych strojach należących do elitarnej jednostki KRD MTB Team zapakowała się do wozu pancernego Waldemara Sz. i wyruszyła na misję specjalną w Świeradowie Zdroju. Ich głowy zaprzątały dwie myśli: 1. jak podzielimy się nagrodą główną z losowania, 2. jak ją zabierzemy ze sobą. Na szczęście w zespole nie doszło do spięć na tym gruncie. Wraz z jednostką KRD na akcję pojechała niezależna korespondentka lokalnych wiadomości o pseudonimie taktycznym Sybergreen.

Na dachu wozu dumnie prężyły się trzy bestie: Cube, Kellys i Rockraider. Jarosław K. pojechał na akcję jako oficer dowodzący.

Sobota, godz. 10.45, Świeradów Zdrój

W poszukiwaniu dogodnego punktu do rozpoczęcia operacji "Bike Maraton" Waldemar Sz. swoim wozem próbował przestawić płot rezydencji, samochód osobowy, a także "palił gumy" na żwirze.

Z wozu wysiadło ich czterech plus korespondentka. Wymienieni wcześniej Waldemar Sz. pseudonim "Waldi", Jarosław K. pseudonim "IT", Barbara B. pseudonim Sybergreen oraz Marcin S. pseudonim "Srokiełka" i Robert G. pseudonim "Gregor". Ściągnęli z dachu swoje bestie i udali się na wyznaczone wcześniej miejsce zbiórki.

Sobota, godz. 11.05, Świeradów Zdrój

Oficer dowodzący daje sygnał do startu! Waldi i Srokiełka wpinają się w bloki i jadą obok siebie. Gregor zabezpiecza z dalszego sektora. Teren cały czas pnie się w górę. Każdy z nich pedałuje spokojnie, obserwuje konkurencję i prze do przodu. Na 5 km Srokiełkę dopadają bóle w udach. Waldek "siedzi" mu na plecach, Gregor ubezpiecza.


Sobota, ok. godz. 12.00, gdzieś na szczycie góry

Waldiego coś zatrzymało. Marcin S. jedzie sam, walczy z innymi oraz z ogarniającymi go słabościami. Wjeżdża na szczyt. Ale cóż to? Coś blokuje mu koło? Czy po prostu nie ma sił pedałować nawet po płaskim? Najważniejsze, że już po przewyższeniu. Od teraz zaczyna się ściganie ze śmiercią. Jest szeroko i cały czas z górki. 30 km/h, 40 km/h, 55 km/h i prędkość ciągle rośnie... Srokiełka ma "pietra", przyhamowuje więc. Po jakimś czasie wyjeżdża na drogę asfaltową i tutaj czuje się jak u siebie! Z racji poprzedniego "zawodu" świetnie "czuje" asfalt i gna ile może. Yeah! Potem jeszcze walka z innym rodzajem terenu i kilkoma wzniesieniami. Tymczasem dostaje telepatyczny sygnał od dowodzącego: "Waldi jedzie mega. Gnasz sam!". A więc gna.

Sobota, ok. godz. 13.00, Świeradów Zdrój

Srokiełka pruje asfalt. 63 km/h i dalej nie kręci. Widać metę. Przed samym finiszem niebezpieczny zakręt w prawo i już - przekracza linię mety! Zatrzymuje stopery, pulsometry, wpada do bufetu i rozpoczyna walkę z pomarańczami i bananami. Tym razem są ohydne! Podbiega do niego dowodzący wraz z korespondetką - tak, teraz robią zdjęcia, klepią po ramieniu. Niewątpliwie czego go chwała! Dowodzący gasi go celnie: "Przed Tobą wjechał pierwszy zawodnik z mega, więc zaczęliśmy myśleć, że coś Ci się stało, bo tak długo Cię nie ma". To by było na tyle jeśli chodzi o splendor.

W miarę upływu czasu z trasy zjeżdża się reszta. Rozmawiamy o akcji, śmiejemy się, pijemy piwko. Teraz jeszcze tylko losowanie...

Sobota, ok godz. 20.00, Świeradów Zdrój

Co za miasto! Nie zjesz nic, nie napijesz się, wszystko wypchane po brzegi, jak już coś zamówisz to nie dość, że czeka się długo to jeszcze okazuje się, że w ogóle kelnerka nie przekazała zamówienia! No tak, nie jesteś szwabem (główni odwiedzający) i nie zostawisz w restauracji 500 zł, a tylko 20-30 zł, więc można mieć cię gdzieś.

Sobota, ok. godz. 20.30, Świeradów Zdrój, hotel Malachit

Po wrzuceniu - w  końcu! - "czegoś na ząb" grupa KRD idzie na losowanie. Czekają na swój wymarzony rower, który na pewno trafi w ich ręce. Jednak najpierw dekoracja klasyfikacji generalnej. Dystans Mini, kategorie kobiet MM, M1, M2 i tak dalej.

Sobota, ok. godz. 20.45, Świeradów Zdrój, hotel Malachit

Mini; mężczyźni; MM, M1, M2...

Sobota, ok. godz. 21.00, Świeradów Zdrój, hotel Malachit

Mega; kobiety; MM, M1, M2...

Sobota, ok. godz. 21.15, Świeradów Zdrój, hotel Malachit

Mega; mężczyźni; MM, M1, M2...

Sobota, ok. godz. 21.30, Świeradów Zdrój, hotel Malachit

Przerwa techniczka - ja pie***!

Sobota, ok. godz. 21.45, Świeradów Zdrój, hotel Malachit

Giga; mężczyźni; M1, M2...

Sobota, ok. godz. 22.00, Świeradów Zdrój, hotel Malachit

Przerwa techniczna - ku*wa! A do domu daleko.

Sobota, ok. godz. 22.15, Świeradów Zdrój, hotel Malachit

Publiczność owacją przyjęła nadejście losowania. Do wyciągania kuponów wzięli jakąś sierotę - w przenośni i dosłownie. Nagroda nr 1: zegarek. Zwycięzca: pan X. Jest? Nie ma! To następny kupon... i tak dalej przez kolejne nagrody...

Sobota, ok. godz. 22.30, Świeradów Zdrój, hotel Malachit

Sierota losuje nagrodę główną. Członkowie drużyny KRD - mimo, że po nich nie widać - w przeciągu chwili nawracają się na chrześcijanizm i wznoszą modły, by wyciągnięto ich kupon. Dupa! Ale przynajmniej nie mają dylematu jak zabrać wygrany rower ze sobą. Przecież wóz pancerny się nie rozciągnie.

Nagrody rozeszły się po ludziach, którzy wygrali klasyfikacje generalną. Cóż, widać, że Ci co wygrywają, wygrywają jeszcze więcej. Nie żebym coś insynuował.

Na "do widzenia" Waldi próbował udowodnić jeszcze, że słupek na stacji da się jednak przestawić, ale na szczęście w ostatniej chwili się rozmyślił.

Teraz drużynę czeka ciężka praca przez zimę by w przyszłym roku powrócić w chwale do zmagań w Bike Maratonie!

Na sam koniec kilka zdjęć :)